Faybelle Thron z Ever After High

Troszeczkę nie wyszło... ale myślę że zgadniecie ;)

mija

Nya.

@Bianinka: Pisz dalej fajne :)

@Bianinka: Całkiem spoko, ale za długie.

@slonecznik543: Proszę, oto Ciąg Dalszy:

Mrugam by pozbyć się słonych łez z oczu. Może i zginę, nie przeczę, ale zrobię to na moich zasadach.
Chcę sięgnąć do kołczana po strzałę, ale szybko zorientowuję się że on zniknął, podobnie jak mój łuk.
Rozszerzam oczy ze zdziwienia, ale nie poddaję się. Sięgam do kieszeni po jeden z moich sztyletów. Co to to nie, tanio skóry nie sprzedam.
-Odłóż to dziewczyno, bo zrobisz sobie krzywdę.- gdy już mam broń w dłoni nieznajomy odzywa się do mnie.
Spoglądam w jego stronę. Zbliża się do mnie powolnym krokiem. Wygląda na ani trochę nie przejętego faktem że planuję jak targnąć się na jego życie. Wręcz przeciwnie, gdy wreszcie wyłania się z cienia dostrzegam na jego ustach jadowity uśmieszek.
Jest nawet przystojny. Wysoki, szczupły, acz dobrze zbudowany. Ma niezwykle bladą cerę, kruczo-czarne włosy sięgające ramion i zielone, wręcz przyciągające swą intensywnością oczy.
Kto to u diabła jest!?

CDN
(Podobno piszę za długie, więc zrobiłam krótszy niż poprzedni)
(PS. Kto zgadnie kim jest tajemniczy Ktoś może liczyć na nagrodę niespodziankę)

@Bianinka: Czyżby Jeff the Killer?

Nie, zgaduj dalej (trzy szansę na osobę).

@Bianinka: To nie wiem ;-;
Może mała podpowiedź?

Hmm... Okey, no to podpowiedź: Jego barwami są złoto, czerń i zieleń. Wiele nastolatek go kojarzy. To jest podpowiedź rozmiarów MEGA, więc teraz chyba zgadniesz...

@Bianinka: Loki? :0

Mhm...

@Bianinka: :D

Ta niespodzianka ode mnie w najbliższym czasie. Dam ci znać jak będzie gotowa.

@Bianinka: podoba mi się :) musisz napisać to do końca bo nie wytrzymam xD

@Bianinka: Spoko ⌒.⌒

Oto Ciąg Dalszy:

-Kim ty jesteś?- wypowiadam swoje myśli na głos zanim zdążę ugryźć się w język.
Mężczyzna jest już jakieś trzy metry ode mnie. -Nie musisz tego wiedzieć.- stwierdza oschle. Denerwują mnie takie typy... jest zbyt... no cóż... dumny, wyniosły, bezczelny i bezduszny. Jestem o tym przekonana, a (no cóż) widzę go dopiero pierwszy raz.
-Muszę.- odpowiadam równie sucho. -Chcę znać imię swojego mordercy.- mówię spokojnie. Po łzach nie zostało już ani śladu.
Nieznajomy ponownie uśmiecha się w ten swój ironiczny sposób. -A kto powiedział że chcę cię zabić?- mówiąc to unosi jedną brew.
Obdarzam go morderczym spojrzeniem. -Wszyscy tego chcą. Ale niewielu ma szansę.-
Czarnowłosy staje jakiś metr ode mnie. -Ja nie jestem jak wszyscy.- mówi. W tej samej chwili słychać jakiś szmer w pobliskich krzakach. Spogląda w tamtą stronę.
Ja nie. Wiem że to spłoszona łania, znam odgłosy lasu.
Nie mniej wykorzystuję te chwilę, chwilę jego nieuwagi.
Mimo skręconej kostki w ułamku sekundy zrywam się z ziemi wyjmując sztylet i celując nim w serce młodzieńca.
Teraz albo nigdy...

CDN...

@Bianinka: Dalej :D

@Bianinka: Dalej pisz! Cudownie się czyta :D czekam na kolejny. Mam nadzieję, że niedługo!

@malutkaLuna: i podaj jej imię :)

@malutkaLuna: Okey, oto ciąg dalszy:

Gdy mój sztylet jest zaledwie centymetry od jego klatki piersiowej on niespodziewanie blokuje mój atak. I to... jedną ręką.
Obcy nawet nie zaszczycając mnie spojrzeniem łapie sztylet dłonią i jednym, nieznacznym ruchem wygina ostrze w pół. (Kto oglądał Agentów TARCZY, odcinek "Studnia" [czyli 8, 1 sezonu] widział jak jeden Asgardczyk tak robi)
Jakim cudem on to zrobił!? Skąd ma taką siłę.
W ostateczności próbuję uderzyć go wolną ręką, ale... On jedną też ma wolną...
Gdy próbuję walnąć go pięścią w twarz on chwyta mnie mocno za nadgarstek.
Upuszczam i tak już zniszczony sztylet.
Próbuję się wyrwać, ale raz - moja kostka nadal jest skręcona, dwa - on jest NAPRAWDĘ silny. A niech to szlag.
-Puszczaj mnie!- krzyczę nadal mocno się szarpiąc.
Ostatnią, rozpaczliwą nadzieją usiłuję sięgnąć po kolejny sztylet, ale nieznajomy chwyta mnie też za drugi nadgarstek i przyciąga do siebie.
-Żadnych sztuczek...- syczy mi wprost do ucha.
Przestaję się siłować z przeciwnikiem. To i tak nie ma sensu. Jest znacznie, ZNACZNIE silniejszy.
Na twarzy młodzieńca wykwita dziwny, jadowity uśmieszek. -Tak lepiej...- mówi.
Nagle jednak zaczyna mocniej naciskać na moją lewą rękę. -To jednak też odłóż...- puszcza mnie.
Cofam się o krok. Podnoszę lewę rękę na wysokość mojej klatki piersiowej. Na serdecznym palcu mam pewien pierścień.
Zdejmuję go i ciskam nim z frustracją w krzaki. -Skąd wiedziałeś że jest w nim zatruty kolec?- pytam. Pierścień był moją ostatnią szansą.
Chłopak jednak nie odpowiada. Wyciąga do mnie jedynie prawą dłoń. -Chodź...- mówi.
Przyglądam mu się niepewnie. -To ty... Nie chcesz mnie zabić?- pytam wprost. Nieznajomy unosi jedną brew. -Mówiłem już że nie. Jesteś mi do czegoś potrzebna.- informuje mnie.
Spuszczam wzrok. A więc nie chodzi o to że jestem mutantką... Raczej o to że mam... Moc.
-Owszem, właśnie o to.- mówi obcy. Podnoszę wzrok rozszerzając ze zdumienia oczy. Czy on właśnie czytał mi w myślach?
Na to jednak mi nie odpowiada. -Idziemy.- mówi z naciskiem.
Nadal mu nie ufam, ale... Mam jakieś wyjście?
Wzdycham. Z pewnymi wewnętrznymi oporami, ale przyjmuję jego dłoń. Jest zimna. Lodowata...
Kim on jest?

CDN

@Bianinka: Napisz dalej. Strasznie wciąga.

@spadka: Proszę, oto ciąg dalszy:

Gdy chwytam jego dłoń, on niespodziewanie przyciąga mnie bardzo blisko siebie, drugą ręką obejmując mnie w pasie.
Podnoszę głowę. Zaczynam się denerwować. Raz - nie podoba mi się że mnie dotyka. Dwa - gdy usilnie próbuję nawiązać kontakt wzrokowy, on i tak patrzy gdzieś daleko w przestrzeń. Nie unika mojego spojrzenia umyślnie, po prostu nie zwraca na nie najmniejszej uwagi. I trzy - jestem wysoka. Mam przecież 176 cm wzrostu w wieku piętnastu lat, a i tak sięgała mu poniżej podbródka. Jak można być tak wysokim!? On chyba ma ponad 2 metry!
-Możesz mi powiedzieć dlaczego trzymasz mnie w ten sposób?- pytam z niekrytym niezadowoleniem. Dopiero po tych słowach nieznajomy spogląda mi w oczy. Jego spojrzenie przyprawia mnie lekki dreszcz, ale nie odrzuca.
-Zaraz nas przeniosę w bardzo odległe miejsce, a z doświadczenia wiem że śmiertelnicy nie najlepiej znoszą teleportację.- odpowiada spokojnym, lodowatym głosem, po czym przyciska ją bliżej do siebie.
-Spróbuj nie zwymiotować.- dodaje nagle.
Krzywię się. -Czekaj... Co!?- próbuję zaprotestować, ale jest już za późno.
Wokół nas zaczyna wirować migotliwy, zielony pył. Czuję się coraz lżejsza. W głowie mi się kręci. Czuję jak zaczynam znikać od dołu do góry. Moje części ciała kolejno zaczynają wyglądać jak ów szmaragdowo-zielony pył.
Patrzę na mojego towarzysza. Jest już cały w pyle. Tak jak ja.
Świat wiruje coraz szybciej. Robi mi się niedobrze. Teraz wiem co miał na myśli mówiąc "Spróbuj nie zwymiotować".
Zaczyna mnie dziwnie mrowić w nogach. Spoglądam na nie. Pył którym się stałam zaczyna rozwiewać się na wietrze i dołączać do otaczającego nas wiru.
W końcu nas całych nie ma. Widzę tylko ciemność. Jestem w niej. Ona trwa jakby wieczność.
Co się dzieje?

CDN

@Bianinka: Nie mam słów, by to opisać. Masz talent do tego, naprawdę. Pisz dalej :)

@malutkaLuna: Oto Ciąg Dalszy:

To trwa jakby wieczność. Nie wiem ile czasu minęło, ale to dziwne uczucie ciągnie się jakby godzinami. Z trudem utrzymuję jedzenie w żołądku. Przed oczami migają mi różne barwy i obrazy. Nie wiem co się dzieje z moim ciałem. Wiem że jestem i że on nadal mnie trzyma, ale nie widzę ani własnej siebie ani jego. Znajduję się w szaleństwie, jestem nim. Kręci mi się w głowie (o ile ją mam).
I nagle... wszystko ustaje.
-O boże!- wrzeszczę gdy tylko wyczuwam własny organizm i grunt pod nogami. Wzrok jeszcze mi nie wrócił, ale wiem że już jestem. Znów w pełni istnieję.
Nie bacząc na głos nieznajomego informujący mnie że zaraz wszystko będzie dobrze wyrywam się z jego ramion i biegnę jakieś dwa metry w krzaki. Chyba. Mam nadzieję że to są krzaki.
W każdym razie mój żołądek już nie wytrzymał. Upadam na kolana, zagłębiam twarz w gęstym listowiu i zwracam mój dzisiejszy obiad.
Dopiero po chwili czarne plamy znikają i znów zaczynam widzieć. Na szczęście, to były faktycznie krzaki. Poczułabym się dziwnie, gdyby się okazało że zwymiotowałam, na przykład, na suknie jakiejś kobiety.
Prostuję się. Moje zmysły nareszcie się uspokoiły.
Rozglądam się. Jesteśmy w lesie, ale nie tym w którym byliśmy wcześniej. Rośliny są inne. Mają lekko złotawe, drobne listki i nie znane mi fioletowe owoce, przypominające z kształtu trochę truskawki.
Nadal klęczę przy skażonym przeze mnie krzaczku. Nieznajomy podchodzi do mnie i pomaga mi wstać. Na jego twarzy dostrzegam lekki grymas, ale w oczach zrozumienie. -I co ja ci mówiłem?- pyta mnie z nutką jadu w głosie.
Gdy już stoję ocieram usta wierzchem dłoni. -Żebym nie zwymiotowała.- mówię, spuszczając wzrok.
On jednak nie pozwala mi w spokoju przypatrywać się swoim butą. Delikatnie, dwoma palcami unosi mój podbródek, tak bym musiała patrzeć mu w oczy.
-A co właśnie zrobiłaś?- jest to rzecz jasna pytanie retoryczne, ja jednak i tak mówię -No zwymiotowałam... Sorry- dodaję po chwili namysłu.
Chwila, moment. Dlaczego ja w ogóle przepraszam tego psychopatę!? Niby za co!?
Uśmiecha się do mnie lekko. Dopiero teraz zdaję sobie sprawę że patrzył mi prosto w oczy. A (jak już przecież wcześniej się okazało) on umie czytać w myślach.
-Nic nie szkodzi.- mówi tak jakby tego nie usłyszał, ale usłyszał. -U śmiertelników to normalne. Miałem jednak nadzieje, że skoro przewyższasz większość Midgardian umiejętnościami, to może siłą woli też. Jednak pomyliłem się chyba.- mówi posyłając mi kolejny jadowity uśmieszek.
Czy on mnie właśnie obraził?

@Bianinka: Super! To naprawdę wciągające :)

@malutkaLuna: Dzięki. Chcesz Ciąg Dalszy?

@Bianinka: Jasne! Super piszesz, czyta się świetnie, czeka niecierpliwie na kolejne.

@malutkaLuna: Oto Ciąg Dalszy CZ.1:
Krzywię się lekko. Nie lubię gdy mnie ktoś obraża.
Widząc mój grymas nieznajomy uśmiecha się jeszcze bardziej jadowicie, wyraźnie zadowolony z faktu że udało mu się mnie rozzłościć.
Nagle jednak poważnieje. -Idziemy.- mówi chwytając mnie za nadgarstek. Nie opieram się. Jestem zbyt osłabiona po teleportacji. Nie dość osłabiona jednak by nie zadawać mu natarczywie pytań.
-A tak w ogóle to gdzie jesteśmy?- pytam, idąc za nim przez las.
Obcy nie odpowiada od razu. Po jakimś czasie jednak mówi mi -I tak nie zrozumiesz.- informuje mnie.
Wywracam oczami. -Ależ zrozumiem! Nie jestem jakimś niedorozwojem!- niemalże krzyczę.
Jego jednak chyba nawet nie obchodzi czy podnoszę głos czy nie.
-Tak? Nie zauważyłem.- odpowiada sarkastycznie.
Świetnie! Znów mnie obraża!
-Powiedz!- nalegam. Słyszę ciche prychnięcie. "Zachowujesz się jak dziecko" czyjś głos wdziera się do mojej głowy. Jego głos.
-Czy mógłbyś rozmawiać ze mną po ludzku, a nie w głowie!? I czy jaśnie książę raczy mi wreszcie odpowiedzieć na moje pytanie!?- wrzeszczę.
Chłopak nas zatrzymuje. -Tu akurat trafiłaś w sedno.- mówi. Nie mam pojęcia o co mu chodzi, ale chyba wreszcie zamierza być ze mną szczery. Chcę to wykorzystać.
-Możemy porozmawiać?- pytam. Nieznajomy jednak jedynie kręci głową. -Nie tutaj.- mówi, po czym znowu rusza przez las. I znów, nie opieram się.

CD

@Bianinka: I już nastąpił :

Mijane krzaki są coraz mniej gęste. W końcu wychodzimy na plac jakiegoś miasta.
To piękne miasto. Ceglane domy są pomalowane na różne odcienie złota, kremu i pomarańczy. Wszystkie wyglądają na bogate. Szerokimi uliczkami powoli spacerują niebywale urodziwi ludzie ubrani w brąze, czernie i (jakżeby inaczej) złoto.
Nieznajomy puszcza moją rękę.
"Za mną" mówi do mojego umysłu.
Mijani przez nas ludzie dziwnie się na nas patrzą, zwłaszcza na mojego towarzysza. Wyczuwam w nich niepokój, zdziwienie, ciekawość i... chyba... strach.
Skręcamy w wąską, prostopadłą do tej, uliczkę. Tu już ludzi nie ma. Żadnych.
Obcy podchodzi do drzwi jednego z domów. Tego który najbardziej się wyróżniał - był pomalowany na niebiesko.
Puka do nich trzy razy.
W końcu drzwi otwiera jakaś dziewczyna. Ma brązowe, lekko kręcone włosy, opadające za łopatki. I szare oczy, przypominające niebo po deszczu. Jest niemalże o głowę niższa ode mnie, przez co mojemu towarzyszowi sięga ledwie pod klatkę piersiową. Odziana jest w skromną, białą sukienkę, długą aż do ziemi. Jest ładna. Podobnież jak u nieznajomego, największą uwagę przyciągają oczy. Są duże i intensywne. Nadają jej niewinny wygląd. Zwłaszcza w połączeniu z jej anielską buzią.
W pierwszej kolejności dostrzega mnie (moja twarz jest bliżej jej oczu), po sekundzie jednak spogląda na czarnowłosego.
Jej oczy robią się jeszcze większe. -Ouu... Wasza wysokość... Witam...- mówi kłaniając się nisko. Nigdy nie widziałam takiego ukłonu. Dziewczyna jednocześnie kładzie prawą dłoń zaciśniętą w pięść na sercu i klęka na jednym kolanie.
Mój towarzysz uśmiecha się delikatnie do dziewczyny. -Jezz... Miło cię znowu widzieć.-

@Bianinka: Tak ślicznie mnie opisałaś ⌒.⌒ Urzekły mnie te "oczy przypominające niebo po deszczu"... Wspaniale piszesz, uważam, że powinnaś zebrać całość i opublikować w jakiejś grupie z opowiadaniami (jest chyba kilka takich) :)

Dzięki :)

@Bianinka: Pisz dalej. Nie mogę się doczekać dalszej części.

@Bianinka: WOW, aż zaniemówiłam... Super. Czekam na dalszą część ^.^

@malutkaLuna: Teraz zaniemówiłaś? Ha! To dopiero początek! Akcji będzie jeszcze więcej!

@Bianinka: cieszę się :)

@Bianinka: Piękna historia!
W szczególności , że mam ( chyba psychiczne) urojenie o Lokim XD

@dzudka111: Hah... Ja trochę też. Jakby co - TO JESZCZE NIE KONIEC OPOWIEŚCI. Po prostu przez szkołę nie mam za dużo czasu na pisanie.

@Bianinka: Looooki <3

@ayounggirl: No, tak <3 <3 <3

@dzudka111: świetny avatar :) poprostu genialny :) (mówię powarznie)

@Bianinka: Dokańczaj śmiało!!!

@Missi_Smile: Będę pisała dalej, ale dopiero od... No powiedzmy środy (następnej), bo jestem na wakacjach w Chorwacji.

@Bianinka: Kiedy kończysz ?

@PostionKiss: Teraz jestem w Czechach, ale pracuję nad tym...

@Bianinka: Jak ty podróżujesz dużo xD.

@PostionKiss: Wiem, co roku do Czech i nad egzotyczne morze - rodzinna tradycja, choć wkręcił się Paryż, Londyn, Niemcy...

@PostionKiss: Mimo wszystko spróbuję, z góry przepraszam za ewentualne błędy, piszę na tablecie na którym nie podkreśla mi błędów. Oto Ciąg Dalszy:

-Jezz... Miło Cię znowu widzieć.- mówi z tym swoim łobuzerskim uśmieszkiem na twarzy. Dziewczyna nazwana przez niego Jezz rumieni się delikatnie.
-Co Cię sprowdza Panie w moje progi?- pyta nieśmiało, prostując się. Wygląda na onieśmieloną towarzystwem mężczyzny, tego konkretnego mężczyzny.
Dlaczego nazywa go Panem? Kolejna rzecz dodana do listy pytań które zaprzątają mi teraz umysł.
-Dzień chyli się ku zachodowi, a do Pałacu droga daleka... Chciałbym Cię prosić byś przenocowała mnie oraz moją towarzyszkę. Oczywiście jeśli to dla Ciebie nie problem mademoiselle- odpowiada jej nieznajomy.
Przyglądam mu się z uwagą.
Ten młodzieniec jest o wiele bardziej skomplikowany niż przypuszczałam.
Zna techniki manipulacji i doskonale wie jak zwrócić się do kobiety by ją zauroczyć i by ta zrobiła wszystko co ON chce.
A to wstrętny, podstępny, chol...
"Ja to słyszę" jego głos ponownie rozbrzmiewa w mojej głowie.
Lekko się czerwienie, spuszczając wzrok.
No tak, ponownie szpera mi w myślach.
-Nie, skąd Wasza Wysokość. Żaden problem.- Jezz wygląda na wyraźnie rozradowaną perspektywą wpuszczenia tego psychopaty do swojego mieszkania. Omamił ją.
-Będę dozgonnie wdzięczny- mówi brunet uprzejmie, ujmując dłoń srebrno-okiej i delikatnie muskając jej wierzch swymi wargami.
Do moich uszu wdziera się cichy pisk podniecenia wydobywający się z ust dziewczyny.
On jej znowu to robi....

Ciąg Dalszy Nastąpi (jeśli poprosicie)

Jeszcze raz przepraszam za błędy, krótkość i zapewne fatalny styl.
Nie opuszczajcie mnie, będę dalej pisała.
Pozdrawiam z Czech.

@Bianinka: Długo nie wchodziłam ale jednak kiedy weszłam dziś to sobie przypomniałam o twoich historiach. Przypuszczałam, że znowu będę miło zaskoczona. I nie pomyliłam się :) Pisz dalej nie mogę się doczekać ;)

@malutkaLuna: Cieszę się że moi fani wracają :)
Oto Ciąg Dalszy:

Wchodzimy do środka.
Jezz praktycznie nie odstępuje tego psychopaty na krok.
Chciałabym jej się dziwić.
Chciałabym.
-Panie, a jeśli wolno mi zapytać... Kim ona jest?- dobiega mnie z tyłu głos dziewczyny.
Odwracam się by zobaczyć co właśnie robią, gdy dochodzę do salonu.
Nie dzieje się jednak nic nadzwyczajnego.
No chyba że nadzwyczajnym nazwiemy uwielbienie w oczach Jezz.
Co ona w nim widzi!?
-To jest...- obcy właśnie ma mnie przedstawić, ale mu przerywam.
-Taylor się nazywam.- informuję srebrnooką.
Jezz podchodzi do mnie i podaje mi rękę.
-Miło mi Cię więc poznać, Taylor-
Wymieniamy uścisk dłoni, gdy nagle ona robi coś czego się kompletnie nie spodziewałam.
Zwyczajnie, po przyjacielsku mnie obejmuję, jakbyśmy były najlepszymi przyjaciółkami.
Jestem zaskoczona. Nie tylko ja zresztą.
Ponad gęstymi włosami Jezz dostrzegam uniesioną brew czarnowłosego.
Właśnie mam coś powiedzieć, gdy nagle wszystko się wyjaśnia.
-Czy łączy Cię z nim coś szczególnego?- słyszę syk dziewczyny tuż przy uchu.
A więc wszystko jasne.
Zazdrość.
Aż chce mi się śmiać.
-Spokojnie, nie odbiorę Ci go- odszeptuję jej w odpowiedzi do jej ucha.
Słyszę westchnienie ulgi.
-Dziękuję- dziewczyna mnie puszcza.
-Tak, mnie też miło Cię poznać- mówię ze sztucznym uśmiechem na ustach, choć w duchu krzywię się strasznie.
Każdy ma prawo się zakochać, ale ta bidulka nie wie najwyraźniej na kogo trafiła.
"To bardzo miłe" w odpowiedzi słyszę w głowie sarkastyczny głos zielonookiego.
Znów mnie podsłuchiwał! Niewiarygodne!
W tej chwili mam ochotę poderżnąć mu gardło i uciec, ale nie mam już sztyletów.
Zresztą ostatnia próba zabicia go spełzła na niczym.
Pozostaje więc tylko wytrwale czekać aż ten horror się skończy.
Znaleźć okazję i wykorzystać do ucieczki.
Na ten czas pozostaje mi jedynie fałszywy uśmiech.
-Usiądziecie?- proponuje nam Jezz wskazując na trzy wolne krzesła przy stole, na którym stoi już kolacja.
Świetnie! Mam jeść z jednego stołu z porywaczem i potencjalnym mordercą! Lepiej być nie mogło!

Ciąg Dalszy Nastąpi (Jak Ktoś Poprosi)

Tak, wiem. To niczego nie wnosi i zapewne nadużywam tu słów psychopata, nieznajomy, obcy i czarnowłosy, ale nasza bohaterka jeszcze przecież nie wie jak on ma na imię.
I taka wskazówka: Nie dajcie się zwieść słowom. Słowa mylą. (Tak, jest tu pewna zagadka. Ktoś tutaj coś nakłamał, jak zgadniecie kto i co to dostaniecie specjalną nagrodę niespodziankę)
Pozdrawiam z Czech (po raz kolejny)!

@Bianinka: czemu tak długo jest ta historia :D

@Bianinka: Kiedy kolejna część?

@Riella: Jak ktoś poprosi.

@Bianinka: Proszę zrób kolejną część :)

@Riella: Proszę, oto Ciąg Dalszy:
Po kolacji Jezz poszła pozmywać, zostawiając nas samych.
Nie zamierzam przegapić tej okazji.
-Dobra, co to ma być?- mówię prosto z mostu.
Czarnowłosy pytająco unosi jedną brew jakby nie miał pojęcia o co mi chodzi.
-A co konkretnie?- pyta.
Wzdycham. Wygląda na to że powinnam sprecyzować.
-Kim Ty jesteś? Gdzie my jesteśmy? Dlaczego ona nazywa Cię "Wasza Wysokość"? I do czego Ci jestem potrzebna?-
Tym razem to on wzdycha.
-A jeśli odpowiem na Twoje pytania Ty odpowiesz na moje?-
Czuję się lekko speszona tym pytaniem.
-Ach... No tak... Jasne...-
Zielonooki posyła mi lekko uśmiech.
-Więc dobrze. Niech Ci będzie. Jestem Loki. Jesteśmy w Asgardzie. A ona zwraca się do mnie "Wasza Wysokość" bo jestem Księciem Asgardu, drugim w kolejności do tronu. A Ty jesteś mi potrzebna by zmienić tę kolejność.- mówi bez ani chwili przerwy, a gdy kończy łapię się na tym że mam otwarte usta. Szybko więc je zamyka.
-To znaczy że... Asgard istnieje? A Wy jesteście...Bogami?-
-Tak, można tak powiedzieć. Jednak nie wszystko co napisano w tej Waszej...tak zwanej mitologii jest prawdą.-
-A co nią jest?-
-W zasadzie nic. Jedynie fakt że wymienione w niej postacie i miejsca istnieją.-
Nie mając więcej argumentów, wreszcie milczę, dając mu znak że teraz on może pytać.
-Ja dla odmiany mam tylko jedno pytanie, gdyż wiem o Tobie niemalże wszystko.- na dźwięk tego zdania gwałtownie się prostuję. Wszystko? Czyli domyślił się że...
-Dlaczego kłamiesz?-
-W sensie?- udaję że nie rozumiem.
Zaczyna się lekko śmiać.
-Dobrze wiesz w jakim sensie. Oboje dobrze wiemy że nie masz na imię Taylor. Nazywasz się przecież...

Ciąg dalszy nastąpi... (Jak ktoś poprosi)
Tak, wiem, okropna jestem. Przeze mnie nadal nie wiecie jak ona ma na imię, a ja przerywam akurat w tym momencie. Pozdrawiam Was gorąco! Życzę miłego roku szkolnego (który jeszcze się nie zaczął)!

@Riella: Moderator mi ukradł...

@Bianinka: Proszę napisz kolejną część :)

@Bianinka: kurcze, kiedy mnie nie było tak dużo napisałaś! Niesamowita historia, czekam na next i wielkie brawka dla ciebie, naprawdę mnie zaciekawiłaś, i jak mogłaś przerwać w takim momencie! NIEEE! Pisz dalej, bo wybuchnę i się skleję i znowu wybuchnę ; -; A później odrodzę się na nowo xdd

@malutkaLuna: Naprawdę aż tak bardzo lubisz moje pisanie? Dzięki, to dla mnie cudowne uczucie wiedzieć, że ktoś docenia moją twórczość. Ciąg dalszy napisałam, ale po raz kolejny moderator zabrał. Trzeba trochę poczekać aż odda...

@Bianinka: Nie mogę się doczekać kolejnej części :)

@Riella: Czyli zamawiasz Ciąg Dalszy?

@Bianinka: Tak :)

@Riella: A więc proszę:
Boli mnie głowa.
Paląco-piekący ból rozsadza moje płuca.
Co się stało?
Niczego nie pamiętam...
Chociaż...
No tak. Ten cholerny Asgardczyk...
Otwieram oczy. Ciemność nadal jednak mnie otacza.
Nadal jest noc czy jak?
Mrugam kilka razy, chcąc zmusić wzrok do przebicia się przez wszechogarniającą mnie czerń.
Na próżno.
-Halo!?- pytam słabo, zaskoczona jak chrapliwie zabrzmiał mój własny głos.
-Ktoś tu jest!?- ponawiam krzyk.
Nikt mi nie odpowiada.
Podnoszę się do pozycji siedzącej.
Ta ciemność jest jakaś dziwna.
Nie mogę zobaczyć nawet własnej dłoni wyciągniętej przed siebie!
Ponownie mrugam.
Dotykam dłonią czoła.
Jest rozpalone gorączką.
-Halo!?- nadal nie przestaję krzyczeć.
Nie wiem gdzie jestem, ale chcę się stąd wydostać!
Wstaję.
W głowie mi się kręci.
Chwiejnie stawiam kilka kroków, z trudem utrzymując równowagę.
Wpadam na coś twardego. Chyba na ścianę.
W mroku udaje mi się wymacać klamkę.
Znalazłam drzwi!
Szarpie za klamkę, ale drzwi nie ustępują.
Są zakluczone.
Sfrustrowana zaczynam walić wściekle pięściami w drewno.
-Wypuście mnie stąd! Chcę wyjść!- łzy zaczynają mi cieknąć po policzkach.
Opieram się plecami o drzwi i powoli osuwam się na podłogę.
To jakiś koszmar...
Chowam twarz w kolanach.
W innych okolicznościach użyłabym mocy, ale teraz nie mogę, jestem osłabiona.
Do tego moja moc jest... Niestabilna.
Odkryłam ją niedawno.
Potrafię panować nad żywiołami, a jak się mocno skupię zmieniam też postać, ale...
Rzadko udaje mi się utrzymać nad tym kontrolę.
Woda zaczyna się rozlewać nie tam gdzie ją kieruję, ogień wymyka się z pod kontroli, ziemia zaczyna pękać, wiatr zwraca się przeciwko mnie i w nie odpowiednim momencie zmieniam się z powrotem w siebie.
Po prostu nad tym nie panuję!
Łzy leją mi się strumieniami.
Nagle słyszę czyjeś kroki tuż za drzwiami.
Klucz przekręca się w drzwiach...

CDN (Jak ktoś poprosi)...

Tak, wiem, nie ma za dużo akcji, ale chciałam przybliżyć kim tak w zasadzie jest ta dziewczyna, której imienia Wam nie zdradziłam.
Pozdrawiam gorąco!
/Bianka

@Bianinka: Pisz dalej, proszę! :)

@Riella: Czy tylko Ty to czytasz? W każdym razie i tak się cieszę że ktokolwiek to robi. Oto Ciąg dalszy:

Drzwi się otwierają.
Na moje plecy pada snop światła.
Nadal się nie obracam. Dobrze wiem kto to taki.
-Widzę że już się obudziłaś.- głos mówiącego potwierdza moje przypuszczenia. Loki.
-Lepiej się czujesz?- przykuca koło mnie, kładąc mi dłoń na ramieniu.
Tym razem jego dotyk mi nie przeszkadza. Nie wiem czemu.
-Chyba tak...- jego długie do ramion włosy łaskoczą mnie w kark.
Zapada chwila milczenia.
Przerywam ją ja. -Dlaczego Ty mi to robisz?- pytam.
-Ale co takiego?- odpowiada mi pytaniem na pytanie. -O ile mnie pamięć nie myli nie zrobiłem Ci niczego złego. Jak tylko mnie zobaczyłaś na skraju lasu zaczęłaś uciekać. Gdy Cię wreszcie znalazłem próbowałaś mnie zabić. Myślami wyzywałaś mnie od najgorszych. A na koniec niespodziewanie wybuchłaś, więc musiałem interweniować. Jedyne co ja zrobiłem wbrew Twojej woli to sprowadziłem Cię tutaj. Do Asgardu. Boskiego Królestwa, które tak bardzo chciałaś zobaczyć od w sumie zawsze. Zgadza się?-
Zgadza. Ale... Jak!? Nic nie toczyło się po mojej myśli, on... No i świetnie. Koniec końców to ja wyszłam na tą złą.
Wzdycham.
Wiem że usłyszał moje myśli, ale wolę nie dawać tego po sobie poznać.
-Tyle że... Dlaczego ja? Jest tyle innych mutantek, o wiele lepiej panujących nad swoją mocą. Więc dlaczego akurat ja?- pytam.
Asgardczyk nie musi długo zastanawiać się nad odpowiedzią.
-Bo żadna z nich nie ma tak wielkiej mocy jak Ty. Owszem, Twoja jest nieokiełznana, ale silniejsza. Z moją pomocą możesz nad nią zapanować. A w zamian chcę tylko byś wyświadczyła mi drobną przysługę i pomogła mi przejąć tron Asgardu. Zgoda?-
Chwile się zastanawiam. Ta decyzja może zaważyć nad całym moim życiem.
W końcu mogę nie przeżyć ewentualnego zamachu i na Thora i na Odyna.
Z dugiej strony... Opanowanie swoich mocy byłoby cudowne...
-Zgoda.-
Czarnowłosy pomaga mi wstać. Dostrzegam na jego twarzy lekki uśmiech który zdaje się być szczery.
Ocieram łzy wierzchem dłoni.
-Co teraz?-pytam.
-Teraz zabiorę Cię do Pałacu- informuje mnie -To tam rozpoczniemy szkolenie.-
Mimowolnie z mojego gardła wydobywa się cichy pisk podniecenia.
-A więc dobrze...- mówię i oboje udajemy się w stronę wyjścia.
Żadne z nas nawet nie zauważa jak nasze dłonie splatają się razem...

Ciąg Dalszy Nastąpi (jak ktoś poprosi)...

I co? Jakie wrażenia? Tu oczekuję rozpisanego nieco komentarza proszącego o Ciąg Dalszy.
Pozdrawiam
/Bianka

@Bianinka: Ja poproszę o ciąg dalszy, bo naprawdę mnie zaskoczył koniec. Przez chwilę w mojej głowie panował chaos. Miałam do ciebie decylion (10 do potęgi 60) pytań i naprawdę podobają mi się twoje historie, gdyż mnie zaciekawiają. Pisz dalej. I nie tylko Riella jest twoją czytelniczką, ja też :)

@malutkaLuna: Jak chcesz to pytaj. Odpowiem albo nie. Zależy jakie to będą pytania. A Ciąg Dalszy dodam najprawdopodobniej jutro, bo bateria mi lada moment padnie w tablecie.

@Bianinka: Coraz bardziej mnie to wciąga. Pisz dalej :)

@Bianinka: wiesz, teraz większości zapomniałam xD ale które pamiętam:
-Będzie podryw?:trzymali się za ręce,
-JAK MA NA IMIĘ?!
-Czy Jezz nadal będzie tak zazdrosna?
-Skąd pochodzi?
-jej dane?
I tak naprawdę to były pytania do wszystkich części więc wiem że nie odpowiesz na wszystkie bo musi być niespodzianka do historii. Świetne piszesz historie, podziwiam cię i liczę na nexta :)

@malutkaLuna: Dziewczyna pochodzi z Midgardu (czyli po prostu z Ziemi), ale jak już pisałam jest mutantką. Efektem eksperymentów na ludziach, w wyniku których otrzymała potężną moc, której jednak nie jest w stanie okiełznać. Umieściłam te informacje już w opowieści, ale rozumiem że mogłaś ich nie wyłapać. Jej imię na razie pozostanie tajemnicą. Czy będzie miłość? Kto wie? Możliwe. A Jezz? Ta cały czas będzie zazdrosna jak nie wiem, nawet jeśli nic się nie będzie działo! W końcu jest nim zauroczona, a nasza główna bohaterka jest ładna, inteligentna, potężna... Ideał normalnie, co nie? Więc sama chyba rozumiesz zachowanie Jezz gdy zobaczyła ich razem trzymających się za ręce... Ciąg Dalszy napiszę może dziś wieczorem, a może jutro. Nie jestem pewna, muszę się jeszcze pouczyć do sprawdzianu...

@Bianinka: Kiedy kolejna część?

@Riella: Może za jakieś pół godziny. Dopiero się obudziłam...

@Bianinka: dzięki za odpowiedź :) nie mogę się doczekać nareszcie pierwsza przeczytam twoją historię :)

@malutkaLuna: Myślałam że ta część już się dodała, ale bateria mi padła w trakcie przesyłania, więc pewnie jednak nie... Życzę zatem miłego czytania:

Wchodzimy razem do salonu, gdzie wita Nas promiennym uśmiechem Jezz.
-Cześć! Widzę że już się obu...- nagle przerywa widząc nasze splecione dłonie.
Talerze, które właśnie niosła na stół wypadają jej z rąk i rozbijają się z trzaskiem o posadzkę.
-...dziłaś.- kończy, robiąc wielkie oczy.
Chwila... Dlaczego ja go dotykam!? Ohyda!
Gwałtownie zabieram rękę jak poparzona.
Jak ja mogłam go dotknąć!?
Dostrzegam uniesioną pytająco brew Kłamcy.
"Niektóre nawyki zostają z nami na zawsze..." tłumaczę się w myślach.
Dostrzegam na jego ustach lekki uśmieszek.
"Nic nie szkodzi. Ja też nadal widzę Cię jako głupią Midgardianke." odpowiada.
Dlaczego on nie może przestać mnie obrażać!?
-To Wy...- przerywa ciszę Jezz -Jesteście teraz parą?- pyta ze smutkiem w głosie.
Loki posyła jej spojrzenie typu "Ty chyba zwariowałaś?".
-Nie, skąd... Ja z nim? Mógłby sobie tylko pomarzyć!- mówię śmiejąc się.
-Że niby ja? To raczej Ty możesz sobie tylko pomarzyć. Nigdy nie byłbym ze śmiertelniczką.-
Jezz wygląda na odrobinę rozpogodzoną.
-Kłócicie się jak stare dobre małżeństwo!- narzeka.
Tym razem to ja posyłam jej spojrzenie typu "Ty chyba zwariowałaś?".
Zapada chwila ciszy, którą w końcu przerywa Loki.
-Musimy już iść. Dziękuję Ci za schronienie, Jezz. Miło było.- mówi, po czym rusza szybkim krokiem w stronę wyjścia.
Muszę wręcz biec by go dogonić!
-Chwila!- krzyczy za nami Jezz gdy już wychodzimy -Nie zostaniecie na jeszcze jedną noc!? Byliście tylko trzy dni!-
My jednak już wychodzimy na główną ulicę.
-Chwila...- zatrzymuję go, łapiąc go za ramię -Trzy dni!? Aż tyle byłam nieprzytomna?-
-Nie chciałem Cię budzić...- tłumaczy, po czym niespodziewanie przyciąga mnie blisko siebie.
Ale po co on to...
-Czekaj... Nie!- krzyczę, ale już za późno. Teleportacja już się zaczęła.
I znowu będę wymiotowała! Tym razem w Pałacu!
"Ani mi się waż!"

CDN (Jak ktoś poprosi)...
Czekam na opinie.

@Bianinka: Proszę o kolejną część :)

@Bianinka: super historia ale jak zawsze czytam ją nie 1 bo wczoraj nie wiedziałam o której napiszesz xdd ale hista super i kiedy on ją przyciągnął to myślałam że chce ją pocałować xD pisz dalej :))

@magda10058: ładnie

@magda10058: piękne

@elizabet756: dzięki

@luncia4444: dziękuję

Foxy

@Endermanka345: taak!! z kim screen?

Z Madeline Hatter

@Endermanka345: ok